شکیبستان

نوروز بود.

منصور دوانقی به امام موسی کاظم امر کرد که بیا و در مجلس ما بنشین. امام کاظم گفتند شرکت نمیکنم. اما منصور، امام را به خدا قسم میدهد. حضرت آمدند و در مجلس نشستند. قرار بود هرکسی هدیه‌ای می‌آورد امام بپذیرد

نیکیتا بندۀ واسیلی آندره‌ایچ بود. آندره‌ایچ سر نیکیتا کلاه می‌گذاشت. و اکنون هر دو در برف مهیبی گیر افتاده‌اند و مجبورند شب را در دره‌ای بگذرانند. اینجا بخشی از افکار نیکیتا را می‌خوانیم:

«یکی از پاهای نیکیتا، همان که در چکمۀ تخت‌پاره بود کرخت شده بود و انگشت شستش بی حس شده بود و از این گذشته تمام بدنش سردتر و سردتر میشد. فکر می‌کرد ممکن است و حتی احتمال زیاد دارد که همان شب بمیرد. اما این فکر چندان برایش ناگوار نبود و وحشتی هم از آن نکرد. فکر مرگ برایش ناگوار نبود زیرا در زندگی هرگز روی خوشی و آسودگی ندیده و به عکس پیوسته در خدمت این و آن گذرانده و نفس راحتی نکشیده بود. و از این جور زندگی داشت خسته می‌شد.

به عنوان یک معلم درخانه نشسته باید اعتراف کنم که روز اول تعطیلی‌ها خیلی خوشحال بودم. ولی فقط برای یک روز خوشحالی ادامه داشت. نه بیشتر. نه به اندازۀ یک هفته یا 15 روز.

اما چاره چیست؟ اتفاقی است که پیش آمده و ناگزیریم با شرایط وفق پیدا کنیم. من برای وفق پیدا کردن، چند برنامه برای خودم تنظیم کردم. اول هر هفته سعی می‌کنم برنامۀ هفتۀ بعدم را بنویسم. برنامه‌ای که دقیق باشد و فضایی نباشد. خوشی‌های کوچکی هم میانش می‌گذارم.

هرچقدر هم تلاش کنیم و یا آدم‌های بلندپروازی باشیم امکان اینکه روزی همسر رییس جمهور آمریکا بشویم، محال به نظر می‌رسد. برای همین میشل اوباما با نوشتن زندگینامه‌اش ذهن‎ مرا تا حدی با این منصب آشنا کرده است.

تصور شما از جنگ چیست؟

یادم می‌آید در کتابی خواندم، سینمای جنگی ایران، جنگ را مثبت تلقی می‌کند. و نویسنده با تمام تلاش سعی کرده بود جوانب مختلف این قضیه را بررسی کند. نویسنده اهتمام می‌ورزید فعل جنگ را از حس ما نسبت به آن جدا کند. او معتقد بود ذات جنگ خوب نیست ولی ما در برهه‌های زمانی مجبوریم بجنگیم، اما آنچه در سینما نشان می‌دهد جنگ را مثبت جلوه می‌دهد.